McFlurry Stroopwafel

McDonalds zegt: Niks.

Ik zeg: Stroopwafels & ik, dat zit wel goed. Wij kunnen het samen prima vinden. Sterker nog, de Stroopwafel maakt mij erg gelukkig. McDonalds daarentegen niet. Onze relatie is louter gebaseerd op teleurstelling, wantrouwen en soms zelfs puur afgrijzen. Dus toen ik tijdens een reclameblok zag dat McDonalds mijn Stroopwafel door zijn McFlurry had geroerd, was ik zowel verbijsterd als verdrietig. En nieuwsgierig. Daarom liep ik woensdagmiddag toch sinds lange, lange tijd weer eens de McDonalds binnen.

McDonalds verandert nooit, en ik werd dan ook direct weer getransformeerd in de 14-jarige scholier die in een dubbel tussenuur met de halve klas naar de McDonalds in Rotterdam ging om bananen milkshakes te drinken en lauwe, slappe patat te gooien naar de leukste jongen van de klas die mij nooit zag staan. (Voor de bezorgde lezers onder ons:Ik ben uiteindelijk toch heel behoorlijk terecht gekomen. Beter dan de leukste jongen van de klas die nog steeds dagelijks bij de McDonalds komt. Om te werken.)

Ik bestel de McFlurry en neem 'm op de fiets mee naar huis. Terwijl ik in de lift voorzichtig de eerste hap naar binnen lepel, kijkt het buurjongetje van de 8e verdieping mij licht afkeurend aan om vervolgens te melden: "Ik heb net een Chocomel op. Light." Goed om te weten dat jongetjes van 10 inmiddels ook geïndoctrineerd zijn door de Sonja Bakker Sekte.

Maar dan de McFlurry. Het is een zoet, kleverig feestje van een vanille softijs/milkshake combinatie gemixt met stroopwafel-koekkruimels-van-de-markt & een vleugje caramel. Ik ben aangenaam verrast. Ga ik mijn gestoorde relatie met McDonalds toch weer nieuw leven inblazen? Dat weet ik nog niet, daarvoor is het nog te pril. Nu ben ik gelukkig. In ieder geval voor de komende 10 minuten.
Is dat lekker? Ja! Heel fijn.
Cijfer: 7,5